"-Burası senin en iyi bildiğin yer" dedi.
Kafamı iki yana sallayarak hayır demeye çalışıyordum çünkü sesim beni terk etmişti. Yüzünü göremediğim sesten yanıt gecikmedi; "Burası senin kalbin " dedi.
Kan ter içinde uyandığımda sabah olmak üzereydi. Bu rüya da neyin nesiydi böyle? Hayatımın her alanında kalbimden kaçarken yine ona mı rast geliyordum hem de rüyamda! Saçma, diye geçirdim içimden, apar topar yatağımdan kalktım. Anlaşılan bugün yatağım da bana düşman olmuştu.
Mutfağa gittim. Kendime güzel bir kahvaltı hazırlamayı planlıyordum. Bir bardak çay, biraz peynir ve belki de zeytin...
Her şeyi hazırladığımda iki sandalyeyi birden geriye çektiğimi farkettim. Kim oturacaktı ki yanıma? Zihnim yokluğuyla varlığını karıştırıp bir cisme büründürmüştü belli ki. Zihnime de karşı çıkmadım. Onunla aynı lokmayı paylaştığım onlarca günümün ne denli aydın olduğunu hatırlayıp tebessüm ettim. Bir iki lokmadan sonra doyduğumu hissettim. Masama dökülen kırıntıları topladım avucuma. Pencere kenarına koyar kuşların ekmek davalarını seyreder ibret alırdım. Bugün de öyle yapacaktım. Belki yarım belki bir saat öylece pencereye baktım. Tek bir kuş dahi gelmemişti. Boynu bükük bir çocuğu andırıyordum şimdi...
Seni gören gök seni gören ev seni gören kuşlar.. bana seni göstermeyecek miydi artık?
Gidip tekrar yatmaya karar verdim. Belki bu sefer senin kalbini görürüm rüyamda. Peh!
.
.
.
0 yorum:
Yorum Gönder